هادى احمدى، اسمى که بعد از حدود یکماه منو به سالن تئاتر کشوند.
نمیدونم درباره نمایش چى بنویسم، فقط میدونم ارزش دیدن داره، ارزش فکر کردن در موردش رو داره، ارزش تشویق شدن داره. ارزش بلیط خریدن و کادو دادن به بعضى آدم ها رو داره.
اولِ نمایش به مایى که باکس کنارى بودیم پیشنهاد دادن که بریم و روى صندلى هاى تک و توک خالىِ باکس وسط بشینیم.
کلِ ردیف ما جا به جا شدن به جز من!
تک و تنها صندلى ٩ ردیف اف نشسته بودم و میلرزدیم... دلم میخواست یه نفر صندلى کنارم بود و بغلش میکردم ولى کسى نبود.
[شاید بهتر باشه تنهایى به دیدن این تئاتر نرید.]