ریتم کندِ نمایش(البته بنظرم فکر شده و تعمدی) ، بی جواب موندن از هرگونه دادخواهی ،رفته رفته منفعل شدن و خمیده شدنِ آقای کا ، پذیرش هر آنچه به سرش میومد ،حتی نشستن روی کوتاهترین صندلی، و در آخر پیروی از خانواده ی بیگانه واقعاااا اذیتم کرد( از نوعِ خوبش) یه جوری که هنوز ذهنم درگیرشه
دوستان تو کامنتا گفته بودن این نمایش آدمو میبره تو حال و هوای فیلم داگویل ، منم دقیقا همین حس رو داشتم یه جوری که هوس کردم دوباره داگویلو ببینم?
نور و دکورِ خوب
بازی آقای کا عالی
صحنه ی پایانی نمایش رو هم خیلی دوس داشتم
در کل دیدنش برام لذت بخش بود
حسابی خسته نباشید