22 دی ماه به تماشای نمایش ارباب پونتیلا و نوکرش نشستیم. نمایشی که با متن زیبای برشت، سیر داستانی تسلط نظام سرمایه داری را رقم می زد که موجب دور شدن انسانیت در عالم هوشیاری بود بازگشتی که امکان پذیر نمی نمود مگر در عوالم مستی که منجر به تلألو مناظر وجودی و درونی فرد می شد. براستی جناب شهرستانی توانسته بود شاگردان موثری را در قالب نقشهای موجود تربیت نماید. به نظر می آمد کارگردان از سادگی طراحی و آکسسوار صحنه قصد مدنظر قراردادن بازیگر توسط بیننده را دارد، کاری که نشان از اعتماد بالای کارگردان به تربیت شاگردان خود داشت. در اجرای نمایش احساسات پونتیلا کمی تصنعی به نظر می رسد اما با گذشت چند دقیقه از زمان نمایش حالت مناسبتری به خود گرفت.
در مورد مکان اجرای نمایش باید گفت نزدیکی صندلیهای به همدیگر و راحت نبودن آن، همچنین وجود ستون جلوی تماشاگران، باعث شده بود تمرکز و دید، کمی مختل شود.
آرزوی موفقیت برای بازیگران و جناب شهرستانی عزیز را دارم