دو روز پیش نمایشی دیدم با تعدادی بازیگر که شد در نهایت یک ستاره و این نمایش با یک بازیگر در چند نقش و یک خط قصه، سه ستاره هم کمشه. تفاوت تنها در هنر باورپذیری نقش که به چه صورت زندگی میشه و نه بازی.
و وای از این صدای آقای افشاریان که التیام غصه های اجتماعیمو و سنسور شکستن بغضم شده این روزا!
"عابران شهر من از خط عابر می ترسند و به پل عابر مشکوکند"