فکر می‌کنم هرگز تصویر مات و منگ بودنمو بعد از دیدن این دو نمایش از یاد نبرم؛ یکی بعد از دیدن لولیتا و اون یکی بعد از سیزیف.
این دو برام فقط نمایش نبودن، شعری بودن از هنر بازیگری، موسیقی خوب، متنی شاهکار و کارگردانی عالی در عصری نوین. هنوز قالبی برای این شعر تعریف نشده، نه قصیده‌س، نه غزل و نه ... . شعری از جهان بینی دیگر که من سخت تشنه بیشتر شنیدنش هستم.
باشد که تصویری از مات بودنمو دوباره به یادگار ثبت کنی، لولیتا نسخه ۱۲.