اولین پاراگراف کتاب طاغی آلبر کامو که به نظرم بسیار متناسب با این نمایش هستش:
طاغی کیست؟ انسانی که نه می‌گوید اما نه گفتن او از سر انکار نفس نیست. او چون به نفس خود می‌اندیشد آری می‌گوید. بنده‌ای که تمام عمر فرمان گزارده، به ناگاه درمی‌یابد که نمی‌توان از فرمان تازه‌ای اطاعت کرد...
چیزی که بیش از همه توی این نمایش نظر من رو جلب کرد مفهوم ک پیامی بود که می‌خواست به مخاطب منتقل کنه: تقابل طغیان و اطاعت؛ و این که از چه نقطه‌نظری کدوم ارزش و کدوم ضد ارزش به حساب میاد.
از نکات جالب دیگه نمایش هم میتونم به خلاقیت توی پیشبرد روایت بدون دیالوگ و نمادین بودن نمایش اشاره کنم. بازی‌ها هم واقعا خوب بود و من چقدر به آقای نادر فلاح نازنین ارادت دارم...
جدای از همه اینا اول لازمه از آقای کیانی عزیز بابت پیشنهاد این نمایش تشکر کنم و همچنین دیدن دوستان عزیز تیوالی خیلی خیلی خیلی بهم چسبید و لذت دیدن نمایش رو برای من دوچندان کرد. امیدوارم این جمع شدن بچه‌های تئاتری پرتکرار باشه و بیش از این‌ها باهم نمایش‌های خوبی ببینیم.