چه دیدم خواب شب کامروز مستم / چو مجنونان ز بند عقل جستم
به بیداری مگر من خواب بینم / که خوابم نیست تا این درد هستم
مولوی

.....................................................................................................................

اگه ... دیدن ادامه ›› تو خواب بارون بیاد که خیس نمیشیم. مطمئنی خیس نمیشیم؟ ولی من دارم خیس میشم.
من دارم تو خواب بو می کشم، مثل یه سگ.
من دارم تو خواب مشقام رو می نویسم و جانورانی که دو دسته ان و هر کدومشون باز دو دسته ان و دو دسته ان و دو دسته...
من دارم تو خواب کلاغ میشم و سفید. بهشت اما اونجاییه که تو نباشی. من خواب بهشت می بینم، خوابِ بهشتِ بی تو!
من دارم تو خواب بچه مو سقط می کنم. سقط می کنم و با خودم میکشونمش تو واقعیت تا دفنش کنم، تو اون جزیره. دفنش می کنم که مال من شه، که مالکیت جزیره برای اونیه که کسی رو تو خاکش دفن کرده...

.....................................................................................................................

سوال اینجاست: مرز بین حقیقت و مَجاز کجاست؟
چگونه است که می توان امروز از خواب شب مست بود؟
درد مانع خواب است و انسان دردمند با خواب بیگانه. آیا تمام کابوس ها و رویا های ما جزئی (یا شکلی) از واقعیت است؟ آیا واقعیت، خود خواب، خیال یا وهم نیست؟
آیا این منِ بیدار -که همین حالا راقم این سطور است- به راستی بیدار است؟ کدام یک از ما درست حین کابوس یا رویا به خواب بودن خود واقف است؟ مگر نه اینکه پس از بیداری پی به خواب بودن خود می بریم؟
آیا آنها که رو به دیواره انتهای غار نشسته اند، سایه ها را عین حقیقت نمی پندارند؟
آیا اساساً حقیقتی در این هستی وجود دارد؟

.....................................................................................................................

خلأ...