یادداشتی برای نمایش سکوت سفید
امشب، به تماشای این نمایش نشستم. از جنس نمایش هایی که همه باید ببینند. نمایشی که بوی آرامش می دهد؛ آرامشی که نیاز مبرم همه در اوضاع فعلی جامعه است. "آرامش" موضوعی است که هر تعداد تئاتر در ستایش آن ساخته شود، باز کم است.
طراحی صحنه شامل اتاق بیمار و سالن پذیرش بیمارستان خیلی طبیعی ایجاد شده بود. از بازی ها به هیچ عنوان نمی توان گذشت. سامان دارابی نازنین به بهترین شکل، حق مطلب را ادا کرد. چقدر صدا و بازی خانم اقبال نژاد بی نظیر بود. خانم شه پرست هم هنرمندانه و باور پذیر ایفای نقش کرد. سایر بازیگران این اثر یعنی آقای بجستانی و خانم زحمتی نیز در بهتر شدن این اثر بسیار دخیل بودند.
فارغ از اینکه بازی های خوب و نمایش درخوری دیدم، برخورد کارگردانِ کاملاً محترمِ این اثر برایم ماندگار شد. در روزگاری که خیلی از کارگردانان و بازیگران بعد از اولین تجربه در صحنه، دیگر احترام به مخاطبان را فراموش می کنند، منش آقای کوروش سلیمانی زبان زد است. در هوای سرد این شب ها، آقای سلیمانی عزیز به روال همیشه به پیشواز و بدرقه تماشاگران آمدند. کاش همگی یاد بگیریم احترام گذاشتن و ارزش قائل شدن برای دیگران، اول از همه به خودمان بر می گردد. از تمام عواملی که برای این اجرا زحمت کشیدند، سپاسگزارم.
در انتها، امیدوارم همه آنقدر غرق در سلامتی و آرامش باشیم که جز برای به دنیا آمدن فرزندان، به بیمارستان مراجعه نکنیم...
#تئاتر_خوب_ببینیم