یادداشتی برای نمایش 222
قرمز مقدس است ...
درود بر تیوالی های عزیز
دیروز به تماشای "222" نشستم. اولین چیزی که پیرامون این نمایش به چشم می آید، قاب ابتدایی بسیار جذاب آن است. به صورت خلاصه، 222 سیر تحول نقاشی و تکامل روحی روتکو نقاش برجسته را بازگو می کند. برای من و به قول فوتبالی ها، این نمایش دو نیمه متفاوت داشت ! متأسفانه با وجود پیش مطالعه ای که در خصوص روتکو و آثارش داشتم، با نیمه ابتدایی نمایش ارتباط زیادی برقرار نکردم؛ البته احتمالاً علت این موضوع بیشتر از اینکه در گروه اجرایی و متن باشد، به عدم شناخت کافی من از فضای نقاشی و فلسفه این هنر زیبا برمی گردد. در نیمه دوم اجرا و هر چه زمان می گذشت، بیشتر از قبل از تماشای صحنه لذت می بردم و ارتباطی که در ابتدا شکل نگرفته بود به مرور قوی تر شد. نورپردازی و صدا در کنار تماشای هنر آقای شهریار و سایر بازیگران، این نمایش را به یک خاطره خوب تبدیل کرد؛ چقدر تماشای آقای شهریار لذت بخش بود.
222 از آن دست نمایش هایی است که تلاش تمامی عوامل آن در تک تک لحظات به خوبی قابل مشاهده است؛ از گروه کارگردانی و بازیگران تا طراح نور، طراح صدا و حتی پسرِ خردسالِ شیرینِ نمایش (که هم در بازیگری و هم در نواختن موفق بود)، همگی این تئاتر را در بهتر شدن یاری می کنند. یکی از اهداف من از تماشای ... دیدن ادامه ›› 222 به چالش کشیدن خودم بود؛ آیا من که هیچ استعدادی در نقاشی ندارم و اساساً از نقد و بررسی آثار نقاشی لذت نمی برم، امکان دارد که راضی از سالن نمایشی با محوریت نقاشی خارج شوم ؟ پاسخ این سؤال به لطف همه عوامل درجه یک این اثر، یک "بله محکم" بود. امیدوارم هر روز تعداد تماشاگران این نمایش بیشتر شود.
برای همه عوامل گروه که برای این اجرا زحمت کشیدند، آرزوی موفقیت های روز افزون دارم.