غالب ترین احساسی که بعد از اجرا داشتم آسودگی ای عمیق بود، که منشأش درد مشترک و جداافتادگی ای است که باهاش همذات پنداری می‌کنی و فراز و فرودی که تو هم هر روز باهاش مواجه میشی، گاهی باهاش مبارزه می‌کنی و گاهی پذیراش میشی و گاهی نادیده ش میگیری، و از اونجا که گاهی درد اونقدر عمیق میشه که احساسش نمیکنی گاهی نیازه بجای عکس العمل فریاد در مقابل دردی که داری بخندی تا بتونی معنای جدیدی بهش بدی، این اجرا برای من بینابینیتی بود از واقعیت، تخیل و پیچیدگی های انسان بودن 🌹🌹🌹

و در پایان . . .
به کارگردان بابت زحماتی که برای اثر فوق العاده ای که خلق کرده تبریک میگم 🙏🏾🌹