از معدود کارهایی بود که حتی یک دیالوگ خاص و تاثیرگذار نداشت ولی مجموعه کار و مفهومی که منتقل میکرد عالی بود
حتی در بازی بازیگران هم همینطور بود. این کار ستاره نداشت. شاید حتی بازیگر اصلی هم نداشت. کل بازیگران بازیگر اصلی بودن و به خوبی حس اسیر بودن انسان در دست رسانه رو منتقل کردن.

یکی از جالب ترین قسمت های نمایش زمانی بود که همگی در قبال فهمیدن حقیقت مقاومت میکردن که بازتاب بیماری همه گیر شده خود فریبی در جامعه بود.ما خودمون رو فریب میدیم و دهن کسی رو که حقیقت رو فریاد میزنه به بدترین شکل میبندیم.
همینطور اجرای در تاریکی با فندکها هم جالب بود و حس خیلی خوبی رو به من منتقل کرد. و به نظرم منظور کارگردان ازین قسمت اجرا این بود که همه ما در تاریکی هستیم و رسانه ها مثل یه فندک فقط بخشی از حقیقت رو برای ما روشن میکنن.