این نمایش دست روی نقطه ی جالبی گذاشته بود که این روزها اکثر مردم به اون بی توجه هستن.
اکثریت مردم شاهکارهای انسان های موفق رو میبینن و اونها رو ستایش میکنن، در حالیکه موفقیت همیشه یک نیمه تاریک یا تلخ داره که مردم به اون بی توجه هستن.
انسان در مواجه با آسیب های روانی سه راه رو به طور غریزی انتخاب میکنه: یا تسلیم میشه، یا میجنگه و یا فرار میکنه
شاید بشه گفت که اکثر قهرمانان تاریخ در کودکی گرفتار یک آسیب روانی شدید میشن و در مواجه با این آسیب روانی با انتخاب افراطی یکی از مکانیزم های دفاعی روانی تبدیل به انسان بزرگ و موفقی میشن.
که نمونه فرار در نمایش مشاهیر، مرلین مونرو بود که برای فرار از آسیب تجاوزی که در کودکی بهش شده تبدیل به یک سوپر استار جلوه گر میشه
و نمونه تسلیم نقش کلوپاترای افسانه ای هستش که با تسلیم مجدد در برابر ژولیوس سزار و بعدش مارکوس اورلیوس این آسیب روانی رو تکرار میکنه
و نمونه جنگیدن تیمور لنگ ... دیدن ادامه ›› و بتهوون هستن.
ولی جدای از سه روش بالا یک راه دیگه هم برای مقابله با آسیب های روانی وجود داره که اون اسمش برخورد آگاهانه است.کاری که به نظرم نقش مادام ترزا در این نمایش به خوبی اونو اجرا کرد. کسی که در کودکی دچار آسیب سوگ و مرگ پدر میشه و بعد از اون قبول میکنه که آسیب دیده و دیگه هیچگاه انسان قبلی نمیشه و سپس آگاهانه انتخاب میکنه که اجازه نده تا مابقی انسان ها دچار این آسیب بشن.

-----------------------------------------------

از نظر من تماشاگر اجرا خیلی خیلی قابل قبول بود. نه اونقدر پیچیده شده بود که بیننده متوجه مفهوم نشه نه اونقدر مفهومی و بدون جذابیت دنبال میشد که حوصله آدم سر بره.
ارزش دوباره دیدن رو حتما داره.
فقط از عکاس نمایش تقاضا دارم لحظه ای که بازیگران تابلوی شام آخر مسیح رو یک لحظه اجرا میکنن و سکون میکنن ثبت کنن. به نظرم لحظه ی نابی بود