من تاحالا یادم نمیاد برای صحنه های عاشقانه رمانتیک احساسی مثل داستانهای درام مرگ معشوقه یا پدر پیر در حمام یا سگ مهربان وفادار گریه کرده باشم این صحنه ها زیبا و تاثیر گذاران اما اشک در بیار برام نیستن، بجاش تا دلتون بخوادفیلمهای سیاسی منو تحت تاثیر قرار میده و اشکم رو درمیاره چون میدونم دختر سرطانی فلان فیلم زجر میکشه و درد داره و بسیار عاقبتش بسبار غم انگیزه اما یکنفره یا نهایت بک خانواده در گیرشن اما سوژه های سیاسی ایرانی نشون میده چطوری یک جامعه به تباهی و مرگ تدریجی میرسه، فیلمهای ایرانی قارچ سمی، خانواده محترم، تهران من حراج، دیوانه از قفس پرید، کرگدن، از این دست فیلمها بودند و هنوز داغونم میکنند، بعضی سوژه های اجتماعی با زیر متن سیاسی مثل علی سنتوری مهرجویی هم بدجور ذهنمو بهم ربخت موقع دیدنش بخاطر تباهی نسل خودم که هر کدوم یک سنتوری بودیم

سیاسی خارجی به هیچ جام نیست چون درد من درد بی سوادی سیاسی مردم ایرانه