یک نمایش شریف و بی حاشیه و پر معنا...

۱۲ نفر بودیم و امشب کار تان را دیدیم و دست مریزاد به بازی خوب شما و متنی که انقدر تامل برانگیز بود....
عاشق ادبیات ضد جنگ ( واقع نمای جنگ ) هستم... ۵ بار به مناطق جنگی جنوب سفر کرده ام و وقتی می گفت ارودند رود اون طرف ش پیدا نیست می فهمیدم با تمام سلولهام که ،ذشته بر اون بیست تا غواص و الان هم که دارم می نویسم ، مثل نمایش امشب ، اشکهام چشمم رو پر کرد....
دوست دارم جوری زندگی کنم که خاک کشورم تا روزی که زنده ام دست کسی نیفته و این کابوس زندگی مه که باز روزهایی که فقط از جنگ ، شنیدیم تکرار بشه...
امید دارم آقای رثایی و بقیه عوامل این کار شریف و انسانی تندرست بمانند که دست روی نقطه حستسی از تاریخ ایران و سرنوشت انسانهایی گذاشتند که بی چشمداشت جانشان را داده اند...
پ.ن امید دارم متنی که نوشتم بدور از شعار باشه... از بُن جان می گم این حس رو