خدارو شکر که قسمتِ اعترافِ استیون مثلِ متنِ کتاب انقدر ‏ترسناک نیست و متنِ به این تلخی تبدیل شده به یکی ا‌ز شیرین ترین صحنه های نمایش :
گناهانش چکه چکه از لبانش میریخت، یک به یک، چکه چکه با قطره های شرم آور از روحش بیرون می ریخت، و مانند زخمِ به چرک نشسته بود و ترشح میکرد، جویِ پلیدی بود از رذالت . آخرین گناهان با کندی و کثافت ترشح کردند.چیزِ دیگری نمانده بود که بگوید .سر فرود آورد.از پا افتاده بود .