نود درصد کار تشکیل شده از دو مونولوگ به شدت طولانی که از بس سعی کردم بشنوم و بفهمم چی میگه خسته شدم. وول خوردن تماشاچیها روی صندلیهاشون نشون از خستگی همه میداد.
مونولوگ مرد به زحمت شنیده می شد حتی برای منی که ردیف چهارم نشسته بودم و اون گویش جنوبی و صدای موسیقی و زیر لب حرف زدن بازیگر باعث می شد نفهمم چی می گه. تم کار رو خیلی دوست داشتم، تقابل تعهد به خاک و تعهد به عشق. کار پر بود از رفرنسهای مربوط به جنگ و اسارت و مرگ. گلچهره بیان رساتری داشت حداقل من میشنیدم حرفاشو. به نظر من صحنه پایانی نقطه قوت کاره، قوی و منقلب کننده با یه موزیک شوک آور...
و البته بالاخره چشم ما به جمال یه بروشور روشن شد که توش به جز لیست کارکنان تئاتر شهر یادداشتی از کارگردان وخلاصه کار درج شده.