به نظرم هر اثر هنری خوب، طعم و جهان شخصی خود را می سازد و انگار راه نزدیک شدن با خودش را به تو که مشتاقانه آن را جستجو می کنی، می گوید.
هفته
... دیدن ادامه ››
گذشته سه نمایش دیدم "ناتمام" که یک روایت رئالیستی از زندگی سه زن در دهه 60 بود و بسیار نزدیک و تلخ و دلنشین"اگه بمیری" که یک روایت سورئال از زندگی یک زوج بود و بی نهایت، بی نهایت لذت بردم و "پسران تاریخ" که یک متن تند و انتقادی نسبت به سیستم آموزشی در مدارس بود و عالی بود.
حالا "فالو می" که یک کمدی ساده و دلنشین درباره نگاه آدم ها به هم نگاهی که پیتر شفر در این متن در پیش گرفته، نگاهی در راستای نزدیک شدن انسان ها به هم بود که بسیار متن را دلنشین کرده بود.
اجرای کوروش سلیمانی از این متن هم ساده و دلنشین بود.
و چه حس خوبی دارد که می توانی "زیبایی" را در صورت های مختلف ببینی یکی در "ناتمام" و یکی در "اگه بمیری"، دیگری در "پسران تاریخ"و حالا در "فالو می"
مشتاقانه دوباره به تماشای این نمایش خواهم نشست.