این روزها که سینمای ایران مملو شده از کمدی(در اغلب موارد هم کمدی های زیر متوسط) و به طور معمول، بین 4 تا 5 فیلم از مجموع 7 فیلم روی پرده رو این فیلم ها تشکیل می دند، به نظرم ضرورت بازتعریف "کمدی" بیش از پیش ضروری به نظر می رسه.
چند سال پیش، بهرام توکلی، کارگردان نوگرای سینما، فیلمی کمدی(البته خودش تاکید داره که از لفظ "غیرجدی" به جای "کمدی" در مورد این فیلم استفاده کنیم) با نام "من دیگو مارادونا هستم" ساخت که در اکران عمومی متاسفانه مورد استقبال چندانی قرار نگرفت. فروش 500 میلیونی اون فیلم رو با فروش نزدیک به 35 میلیارد تومانی "هزارپا" مقایسه کنیم، تلخی ماجرا بیشتر می شه. توکلی در فیلم اش، در یکی از اولین تجربه های این گونه، دست به ساخت یک فیلم دیوانه وار که معمولا در سینمای ایران، این الگو مورد استفاده قرار نمی گیرد دست زد. معجونی از پاپ آرت، طنز کلامی، طنز فلسفی و...حاصل به نظرم یک دستاورد می تونست تلقی بشه برای تجربه نگاه غیرجدی به سینما با حفظ شئن و شخصیت مخاطب. یک جور روایت طنز/غیرجدی که به جای قهقهه، لبخند رو لبانت می یاره ولی یک لبخند پایدار که به جای شادی آنی، لذت اش رو تازه مثلا شب نمایش به تو هدیه می ده و تو با یادآوریش احساس امید به زندگی پیدا می کنی.
به نظرم کهبد تاراج و محمد چرمشیر هم در "عبدل میمون، لات پاکوتاه" مسیری شبیه اون فیلم رو طی کرد. یک طنز دیوانه وار با یک ایده مرکزی درخشان درباره نگاهی غیرجدی و شاید بهلول وار به ذات زیستن و ذات زندگی. با آدم های تیپی که به رغم فراز و نشیب در جذابیت شون، همه شون یک برایند دلنشین رو به وجود می آرند که به جای قهقهه، همون لبخند مستمر رو به لبانت می یاره و این به نظرم خیلی می تونه مورد توجه قرار بگیره.
بسیار بسیار لذت بردم و به همه مخاطبین عزیز، تماشای این نمایش دلنشین و همزمان تامل برانگیز رو پیشنهاد می دم.