نمایش در آشپزخانه شلوغ یک رستوران چینی تایلندی ویتنامی (فکرکنم) آغاز میشه که قسمت اصلی دکور و طراحی صحنه روهم شامل میشه و طی مرور زمان متوجه میشیم کارگران اون رستوران قراره نقش های متفاوت دیگه ای از اهالی طبقات بالایی یا مجاور اون رستوران گرفته تا جیرجیرک و مورچه رو هم بازی کنن و حتی مقید به جنسیت هم نباشن، مثلن جوانی با ریش قراره نقش دختر گارسون زیبای رستوران و یا دو مرد زن پوش نقش مهمانداران هواپیما رو ایفا میکنن یا دختر جوانی که نقش پسرک کارگر رستوران رو داره نقش مرد الکلی همسایه رو هم بازی میکنه، نمایش یک داستان اصلی و چند داستانک فرعی رو بی هیچ قید و بند خاصی تنها با شرح صحنه و کاراکترها توسط راوی به پیش میبره ، روالی که دست‌کم در سلیقه من نیست و اسمش رو میذارم پرداخت داستانی مشوش(ایده و سکانس پل به نظرم عالی بود) شایدم بعضی از دوستان همچین نظری نداشته باشن و اون رو هنر به نمایش درآوردن یک متن بکر بدونن ولی برای من با توجه به بازی‌های خوب و کاری زحمت کشیده شده، این رفت و آمد و کلید خوردن های مکرر بی نظم و عجیب بازیگران اصلن جذابیت نداشت و کلافه م کرد
عرض درود و خسته نباشید دارم خدمت عوامل نمایش