خسرویی که جان لنون نشد.....
راستش همیشه گفتم سینمای هومن سیدی سینمای متفاوت و تحسین بر انگیزه.پر از امضاهای خودش مثلا:
استفاده از مونولوگ که در این فیلم شخصیت های فیلم هومن یه گوش پیدا کردن که گوش بازجو بود هر چی میخواستن بگن چه دروغ و چه راست
حرکت دوربین و قرار گرفتن دوربین پشت سر آدمایی که حرف میزنن و ما متوجه نشویم که حرفاشون واقعی است یا نه
رنگ بندی قاب ها و توجه ویژه به تصحیح رنگ که به نظرم توی همه فیلمهای او رنگ بندی خاصی داره.و دراین فیلم که در آخرای فیلم سیاه سفید میشه.
به نظرم بهترین ساخته هومن بود فیلمبرداری عالی و دیالوگها عالی.طناز طباطبایی فوق العاده بود و میتونست سیمرغ بگیره.در این فیلم نقشهای کوتاه مثل رضا بهبودی و رضا کولقانی وسعید چنگیزیان که خیلی کوتاه نبود عالی و دوست داشتنی بودند.دوباره محسن نصراللهی و صحنه سازی که در فصل تابستون تونست محوطه خونه خسرو پر از برف کرد
مرموز ترین سکانس ها سکانس صحبت های حنا و خسرو بعد از خودکشی و صحبت های سازجو و وکیل خسرو در ساختمان ناتمام.تبریک به همه خشم و هیاهویی ها که شما مخاطبین هم هستید.بی شک قضاوت از کار در معدن هم سخت تره