تا حالا نمایشی انقدر برازنده اسمش ندیده بودم
تفاوتش با اونnot found هایی که روی گوشی میاد این بود که بجای اون دایناسور اینبار من بودم که دلم میخواست با صورت برم توی کاکتوس..
در بین نظراتِ قبل تر یکنفر هشدار تئاتر زدگی داده بود،من تئاتر زده نشدم اما قطعا "بازیگری"زده شدم
تحمل تکرار به خودی خود برای من سخت هست تحمل تکرار حرفی که ارزش دوبار شنیده شدن رو نداره، دیگه واقعا شکنجه بود برام..
انرژی وهماهنگی بین بازیگر ها قابل تحسین بود اما دورِ تکرار بیهوده ای که نمایش دچارش بود لذت تماشای اون روهم از من دریغ کرد..
برخلاف پشت سری های من که از غش غش خنده هاشون مشخص بود دارن لذت میبرن!! این اثر اصلا سلیقه ی من نبود...
اون عکاس هایی که با صدای شاتر دوربینشون تمام تمرکز آدم رو از نمایش میگیرن، کجان وقتی نیازشون داری؟!
برای تخلیه این حجم از هیاهو از ذهنم، چند جلسه سیتکام تراپی برای خودم تجویز کردم!