اتاق ٤٩٨، قفسی است ساخته و پرداخته ذهن تک تک ما انسان ها. تمامی ما اسیر افکار، قضاوت ها و ظواهریم. اکثر ما گاه فریب میخوریم و گاه فریب می دهیم. تمام ما بخشی از روز را به فکر کردن به گذشته و فلش بک زدن به روزها و اتفاقات خوب و بد زندگیمان اختصاص می دهیم. در ذهن تک تک ما سوال هایی هست بی جواب که تا جواب درست را پیدا نکنیم رها نمی شود، و جالب اینجاست که درست همان زمانی که دیگر دست از جستجو کشیده ایم و از تب و تاب افتاده ایم، به ناگاه جواب درست به سراغمان می آید و ما را می رهاند از اسارت ذهن.
نمایش را دوست داشتم، مونولوگ های زیبا، اکسسوار ساده اما خوب، نمادسازی ها و حرکات نمایشی عالی.
برای من کمی طول کشید تا بتوانم بازیگران را در نقش هایشان باور کنم، اما پس از مدتی آنقدر با نمایش،فضا و داستان درگیر می شوی و بازی ها عالیست که حتی لحظه ای چشم از صحنه برنمی داری و باقی زمان را به همراه بازیگران به دنبال جواب میگردی.