من به این اجرا 2 از 5 دادم به 2 دلیل یک بازی خانم گلستانی و دو استفاده از ویدیو پروژکتور که البته به نظرم بهتر بود از ابتدای اجرا به کمک کار میامد. (مثلا وقتی بازیگر ها در ماشین هستند)
متن از نظر من خیلی ضعیف بود ، کارهای روانشناسی معمولا حرف برای گفتن زیاد دارند اما این اجرا برای من همان اسمش بود (خماری).
بازی ها به جز بازی خانم گلستانی پر از ضعف بود. خیلی بیشتر باید روی بازی و حرکات بدن کار میشد، کارگردانی از نظر من ضعیف بود، میزانسنی در کار ندیدم حتی وقتی بازیگر ها مثلا در ماشین بودند فاصله ای که از هم داشتند و جایی که ایستاده بودند اینو به ما القا نمیکرد که در ماشین هستند حتی انتخاب اون صندلی هم براش وقت گذاشته نشده بود. اون صندلی ،صندلی ای نبودکه روانشناس یا مشاور یا بیمار روش ساعت ها بشینه کار کنه یا حرف بزنه. کلا اجرا برای من بیشتر شبیهه نمایشنامه خوانی بود تا اجرا.