دقیقا برعکس همین نظر رو دارم. هم دکور کلامی(اشاره دختر به خوابیدن پدر انتهای راهرو) هم خود صحنه که یکی از بهترین صحنه‌های خلوتی بود که چندسال اخیر دیدم، کمک شایانی به مفهوم و روند داستان کرد
هم پلات معنی پیدا میکرد با تصاویر
موسیقی لحظات تاکید روانی عالی بود در مابقی موارد تاکید بر سکوت بود که کار هوشمندانه ای بود.

اوج نمایش ارتباط علی معلولی این عناصر بود