دو بار به دیدن این نمایش رفتم. دفعه اول ردیف دوم نشسته بودم ولی دفعه دوم ردیف اول دم در (محل ورود و خروج بازیگرا حین نمایش) بودم که باعث شد کار برام به مراتب جذاب تر بشه :)
اولا از بازیگران توانمند و کارگردان کار جناب آقای ارجمند و همچنین استاد شهرستانی عزیز تشکر می کنم که کار جالب و درخور تأملی به نمایش گذاشتن .
هم داستان خیلی خوب و البته متأسفانه!! ملموس بود و هم بازی ها دلنشین بود (مخصوصا بازی آقای کشوری و خانم رضایی با اون دیالوگهای طولانی و تند)
چند تا مورد به چشمم اومد که با اجازتون میخواستم عنوان کنم:
1- کاراکترهایی که آقای ارجمند عزیز بازی میکردن با اینکه بانمک بودن ولی به نظرم زیادی بهشون شاخ و برگ داده شده بود( اصطلاح هنریشو نمیدونم ولی خیلی ادا اطواراشون!! زیاد بود) شایدم به دلایل خاصی خودشون تعمدا" شخصیت های مختلف رو اینجوری درآورده بودن ..ولی از دید من بعضی از تیپ سازی های شخصیت هایی که بازی کردن هم زائد بود و هم یه جورایی باعث شده بود جنس طنزهاشون( پلیس و گورکن و.).با جنس طنز بقیه بازیگرا متفاوت بشه.
2- در انتهای نمایش که خانم رضایی پرچم به دست وارد سالن میشن خطاب به حضار(یا مخاطب حرفاشون که درست متوجه نشدم چه کسانی هستن! ) میگن :" آقایان!..."
متوجه نشدم چرا گفتن آقایان؟!اگر با حضار بودن که ما خانم ها هم جزوشون بودیم پس چرا "آقایان"؟؟!! :)
3-در مورد مارگریتا هم ... دیدن ادامه ›› به نظرم گریم(موهای چتری) باعث شده بود چهرشون کمی سوسول!! بشه وهمین مسئله اجازه نمیداد بازیشون به عنوان یک خانم فقیر و گرسنه به اندازه کافی باورپذیر بشه..
در مجموع کار رو پسندیدم و به شخصه فکر میکنم هر نظری که اینجا گذاشته میشه ورای اینکه مثبت یا منفی باشه، نشون دهنده اهمیت اون کار برای مخاطبه.
در نهایت برای این گروه جوان و قوی آرزوی موفقیت میکنم.

پ ن :ای کاش این نمایش فقط شرح حال مردم "ایتالیا" بود تا از دیالوگ هایی که گفته میشد اول به شدت تعجب میکردم و پیش خودم میگفتم :"مگه میشه؟!!!" و بعدش یه دل سیر به همه حرفا و کاراشون میخندیدم و آخر نمایش هم یه سری به نشانه تأسف برای همچین جامعه ای تکون میدادم و وقتی از سالن میومدم بیرون همه چیز رو فراموش می کردم و پا به دنیای شاد و مرفه مردم خودم میذاشتم ...ولی افسوس و صد افسوس که با تک تک دیالوگ ها همزادپنداری کردم و تمام خنده هام از جنس دغدغه و درد بود..