دیشب برای بار دوم این اجرای بی نظیر را دیدم .

این نمایش به جلسات مدیتیشن می ماند . هر بار تمرینی مستقل برای در خود فرو رفتن ، تعمق ، سکوت و لذت بردن از آن .
باید گفت انجام چنین مدیتیشنی با ظرفیت سالن اصلی تاتر شهر برای خود رکورد بی نظیری است . گویا در سالن‌های اپرای وین نشسته باشی برای شنیدن موسیقی که چنین سکوتی را ایجاب می‌کند ولی با این تفاوت که در این تجربه تنها زیبایی موسیقی از حد مینیمال آن مثل صدای زنجره ها تا حد پر هیبت آن مثل برخورد رونین به دیوار نیست که ما را جذب و مرعوب می‌کند بلکه حواس بینایی و قوه تعقل را نیز تحریک میکند و با اینحال مخاطب به راحتی تسلیم این جریان لذت بخش می شود .

من باز هم تحت تاثیر سکوت جمعی مخاطبین با احساس و هوشمند قرار گرفتم و آن هم با این تنوع سنی گسترده .

باشیم تا چیزی را نگه داریم ...