اواخر سال ۹۲ بود که در مراسم بزرگداشت رحمانیان پیام استاد بیضایی خوانده شد ،گفتم بد نیست دوباره بخوانیمش !

پیام استاد «بهرام بیضایی» به مناسبت بزرگداشت «محمد رحمانیان»:


«محمد رحمانیان راهی را پیدا کرد که نسل ما گم کرده بود. او و برجستگان نسل‌اش هر یک راهی رفتند که روزی نیمه رها شده بود؛ و هر کدام خود راه‌های دیگری یافتند و میان برهایی‌، که ته ته آنها می‌توان پرهیب سردرخت‌های باغی را دید و نشان از چشمه‌یی که روزی سراب می‌نمود. هنر او در غلبه با زبان است‌؛ و در دست کم نگرفتن لذت تماشاست. هنر او در خود بودن و یکجا نماندن است. هنر او فقط در نوشتن نیست‌، در راه‌اندازی قافله‌یی است که از صحنه می‌گذرد. هنر او قانع کردن مشتی بد اخم است به لبخند و مشتی چشم بسته به دیدن. هنر او دریافتن زبان گفت‌وگو با مدیران مادرزادی است که فقط ظاهرا به زبان ما حرف می‌زنند. در افروختن چراغ نمایش است هر کجا که هست‌، به پرواز درآوردن پروانه‌های خاموشی که در تاریکی پی گرما و روشنی چراغ می‌گردند.

او راهی را پیدا کرد که نسل ما گم کرده بود.»