ابتدای نمایش با یک حس هیجان خاصی شروع میشه ، حس تجربه حالتی خاص . نمی دونم شاید به خاطر چشم بندها بود . تمامی حواس ها به سمت شنوایی رهسپار می شه و حس لامسه وقتی دستت توی دست همراهته و یه حسی بت میگه که باید اعتماد کنی و خودت رو بسپاری به اون . صدای دل نواز تنبور و کمانچه .
ذکر مانترای اٌم که بنا به اعتقاد یوگی کاران آرامش و سکونی که در اعماق خواب بدون خواب دیدن به دست می‌آید که در واقع نماد آگاهی مطلق است. "دعوت به آرامش "
صدای کمانچه به گوش میرسه گویا خبر از رخدادی غمبار داره . "بالا رفتن ضربان قلب" و در همون لحظه شنیدن جمله بوی بابونه برای قلب مفید است . " اعتمادی دوباره)
کابوس اول ، دوم و الی اخر . درست در لحظه اوج رها میشی با صدای جیغی ، ضربه ای ، نجوایی آرام . معلق بین زمین و آسمان
کابوس از پی کابوس و تکرار حس تلخ تعلیق
صداهای آزاردهنده ، ملایم ، استشمام بوهای مختلف . ازدحام صداها که هدایتت میکنه به حیاطی بزرگ با عمارتی زیبا که گویی مهمانی برپاست . یادآور دوران کودکی . سفره بزرگی پهن شده و همه در حال کمک و بعضا شیطنت بچه گانه ، خودت و عزیزانت رو سر سفره می بینی ، ولی ناگهان به یاد میاری خیلی از این عزیزانت ... دیدن ادامه ›› رو دیگه نداری ..... باز هم سقوط ، سقوطی از جنس غم و از دست دادن
.
. .
. دلم میخاست پا شم . داد بزنم یا گریه کنم . گریه ای بلند با مادر شهید
کابوس نامه برای من تجربه تمامی حس های متضاد بود . مثل داشتن و نداشتن . اعتماد و سوظن. ترس و لذت
و مهم ترین حسی که تا به این لحظه درگیرش هستم حس ناراحتی ، خلاء و شاید اسمی دیگر که ذهنم یارای توصیف نداره چرا که تصویر کردن تمام کابوس های دیشب باعث از دست دادن انرژیم شده . بعد از اتمام کار گویا دچار شک مغزی بودم . توان پردازش اطلاعات رو نداشتم . حس می کردم همه کارها م با کندی انجام میشه .
و در آخر حس ٍ کابوس نامه حس واقعی پس از دیدن کابوس و پریدن از خوابه