با نگاه به عنوان فیلمنامه نویس رخ دیوانه (محمدرضا گوهری) فیلمنامه نویس "فرزندخاک" و "خیلی دور خیلی نزدیک" اشتیاق به تماشای فیلم زیاد می شود. فیلمی که با تماشای آن نمی شود قطعا نمی توان صفت فوق العاده و شاهکار به کار برد برد ولی به علت کمبود فیلمهای روایی و قصه گو با ریتم و فضای مناسب تماشاچی با دیدن چنین فیلمی که البته در بیان منطقی روایت بی نقص نیست به وجد می آید.
شاید اگر استدلالهای منطقی در تمامی داستان به خوبی رعایت می شد باور پذیری آن برای تماشاگر باهوش قابل پذیرش تر بود . به شخصه برای من آخر فیلم و همچنین داستانک ارتباط شخصیت خانم خیرخواه فیلم با قصه اصلیگنگ و نامفهوم بود.
نوع روایت فیلم که توسط یکی از شخصیتها بیان می شود(که البته اتفاقاتی که برای او رخ می دهد به فیلم پله آخر و جینگو روایت معلق هم شباهت هایی دارد ) واطلاعاتی که می دهد هرچند سبب ورود سریع به قصه می شود و ریتم را سعی می کند نگه دارد ولی تکلیفش با خودش و تماشاچی مشخص نیست آیا باید به او اعتماد کرده و همراهی اش کنیم یا باید او را رها کرده و بی توجه به او و قصه اش باشیم تا یک وقت کلاه سر ما که شنونده و بیننده داستانش هستیم نگذارد!
شاخصه بارز این فیلم که در فیلم هایی مثل قاعده تصادف و خط ویژه هم دیده می شود تلاش چند جوان برای حل یک مساله ناخواسته اتفاق افتاده است که غالب تماشاچی جوان به علت آشنا بودن دنیای شخصیتها به خوبی با آن ارتباط برقرار کرده و حتی همذات پنداری می کند.
هرچند فیلم کاملا بی عیب نیست ولی همینکه تماشاچی را تا آخر با خود درگیر می کند و سعی میکند او را به غلط یا درست غافلگیر کند حتما فیلم قابل اعتنایی است
بازی بازیگران رویهمرفته خوب بود بخصوص ساعد سهیلی
کارگردانی و تدوین و فیلمنامه با وجود برخی اشکالات قابل قبول بود