من معمولا نمایشهایی که دوست دارم رو بیشتر از یک بار میبینم، اما این نمایش تنها نمایشیه که بخاطر خیلی خوب بودنش دلم نمیخواد دوباره برم ببینمش، چون بعضی چیزهای خوب باید فقط یک بار اتفاق بیفتن.
نمایش که نه، بیشتر شبیه جلسه تراپی دسته جمعی بود. رنجهای روح رو کشید بیرون و من تقریبا در تمام طول نمایش گریه کردم. کاش فرصت بیشتری بود تا دوستانم رو تشویق میکردم به دیدن این نمایش.
از نظرات باقی تماشاچی ها اینجا ممنونم که باعث شد من بلیطشو بگیرم و برم.
از اون خانم عزیزی که کاملا بینا بودن هم ممنونم :))