خب حالا که گزارش تحلیلی و فنی آوای تیوال هم تهیه شد و با جناب آرش دادگر کارگردان نمایش هم کلام شدیم و شما عزیزان بزودی این مصاحبه مفصل صوتی می تونید بشنوید بهتر می تونم نظر خودم درباره این اثر بیان کنم.

به نظر من هملت نمایشی است که ذهن مخاطب خودش رو درگیر می کنه و به تفکر وادار. تفکر مناسبی پشت سر کار هست و نقد اجتماعی درستی در حال مطرح کردن. اما در همین قسمت یک اشکال وجود دارد. در این اثر برای نقد کردن قدرت و جریان هایی که برای منافع خودشون هر کاری می کنند و دست به هر سانسور زده و هرگونه فشاری به جامعه خودشون وارد می کنند و حتی عشق نزدیک ترین عزیزان خو را هم بازیچه سیاست بازی و منافع خودشون قرار می دهند مثال های بیان می شود.

اما مشکل از همین مثال هاست. در این مثال های می شود از سانسور مطبوعات دید تا آدم های خودفروخته که برای رسیدن به نفع بیشتر آدم فروشی می کنند و چندین مثال دیگر اما چرا واقعا اینقدر مثال ؟؟؟

برای تفهیم و نقد اجتماعی مورد نظر چرا باید این میزان مثال به کار گرفته شود ؟؟ می شه با این دلیل منطقی عنوان کنیم که چون حافظه تاریخی ما ... دیدن ادامه ›› همیشه ضعیف بوده همیشه نیازمند یادآوری هستیم اما در یک بستر دو ساعته چرا باید از هر دری سخن بگیم و تازه در کنارش می خواهیم داستان هملت را هم روایت کنیم.

اشتباه نشه من اصلا منظورم ضعف نیست منظورم این است که می شد از یکی دو مثال گذشت اما در عوض به جایی اینکه تنها چندین مثال پشت سر هم بزنیم به عمق یکی دو نمونه مطرح شده بیشتر حرکت کنیم و نقد عمیق تری را بیان کنیم.

مطلب بعدی در مورد نگاه به خود نمایشنامه هملت است. در این اجرا ما شاهد نگاهی کاملا باز و دگرگون شده نسبت به نمایشنامه کلاسیک هملت هستیم و در واقع تنها پوسته ای از آن نمایشنامه باقی مانده که من این نگاه و برداشت را دوست داشتم اما انگار تکلیف مشخص نیست.

وقتی ما تا این حد قصد داریم فضای نمایشنامه اصلی را بشکنیم تا جایی که افلیا عمدا نا زیبا تصویر می شود. هوراشیو با رفتاری اغراق آمیز در مقابل دید ما حضور دارد. مادر هملت بر خلاف متن اصلی با پدر هملت رابطه خوبی ندارد و از مرگ او خوشحال هم هست. حتی متن از نگاه متفاوت داشتن به دوستان آدم فروش هملت نگذشته و مشکل دفع ادرار را به آن اضافه کرده سوال مطرح می شود که پس در این فضا و نگاه به شدت باز چرا همچنان اصرار داریم داستان نمایشنامه اصلی قسمت به قسمت اجرا شود ؟؟؟

باز هم اشتباه نشود من به شخصه این نگاه باز را دوست داشتم و از آن لذت بردم اما همان طور که گفتم تکلیف مخاطب مشخص نیست که بالاخره با یک اثر متفاوت و نگاه جدید به نمایشنامه هملت روبرو است یا اینکه قرار است در دل اثر کلاسیک شاهد اضافه شدن داستانک هایی انتقادی اجنماعی باشد.

در کل من احساس می کنم این نمایش نسبت به آثار دیگری که سعی می کردند خیلی محو نقد اجتماعی خود را بیان کنند و یا اینقدر گل درشت بیان می کردند که صرفا تبدیل به یک سری کنایه اجتماعی سیاسی می شد توانسته ثبات عمق بیشتری ایجاد بکنه.
نقدهایش نه مثل نمایش سقراط صرفا تبدیل به چندتا کنایه و شعار اجتماعی سیاسی شده بود و نه مانند دن کامیلو در پشت فضای طنز کم رنگ شده بود.

بازی بازیگران از نقاط قوت نمایش بود و به نظر ایفاگر نقش عمو هملت که حالا بر تخت پادشاهی نشسته نسبت به سایرین قوی تر بود و البته سایر بازیگران هم با انرژی و توان بالایی در صحنه حاضر شده اند که جای تقدیر داره.

نمایش هملت اثری است که ارزش بیش از یک بار دیدن را دارد اما چندین بار دیدن آن دلیلی بر رفع پرسش هایم نشد گرچه هر بار لذتی وافر بردم