گفت و گوی روزنامه اعتماد با جواد یحیوی به بهانه بازگشت به صحنه

جواد یحیویی را بیشتر به عنوان مجری برنامه های طعم آفتاب و ردپا می شناختیم، این مجری باسابقه تلویزیون، هفت سالی است که نتوانسته به
عنوان مجری در تلویزیون فعالیت کند. یحیوی با اینکه در این سال ها فعالیت تلویزیونی نداشته است اما فعالیت هایی چون بازی در سریال و فیلم سینمایی را داشته است. او این روزها مشغول تمرین برای اجرای نمایش «هرکس با تنهایی اش» به کارگردانی سید مهدی احمدپناه است که قرار است مرداد ماه در تالار حافظ اجرا برود. همین بهانه یی شد تا با او گفت وگویی کوتاه انجام دهیم که در ادامه می خوانید.

شما در سال هایی که به دلایلی امکان حضور در صدا و سیما را نداشتید چه فعالیت هایی در زمینه هنر انجام می دادید؟

در سال های اخیر من بیشتر درگیر سینما و سریال هایی که در رسانه های خانگی پخش می شد، بودم در این سال ها در سریال های شاهگوش و قلب یخی و ... دیدن ادامه ›› همچنین در فیلم های سینمایی نزدیک و غیره بازی کردم.

چطور شد که همکاری با گروه نمایشی هرکس با تنهایی اش را پذیرفتید و به این گروه جوان پیوستید؟

من با معرفی مهدی فریضه به این گروه ملحق شدم. قبلابا مهدی فریضه تجربه تئاتری را داشتم که البته به اجرای عموم نرسید. فرصت همکاری پیش آمد و مهدی مرا به این گروه معرفی کرد و خوشحالم که با این جمع آشنا شدم. مهدی احمدپناه توجه و دقت خاصی به موضوعات، نکته ها و جزییات دارد که برای هر بازیگری می تواند تجربه خوبی در بازیگری ایجاد کند.

شما بیشتر به عنوان مجری شناخته می شوید. به نظر شما تفاوت اجرا و بازیگری خصوصا بازیگری تئاتر چیست؟

در هفت سال گذشته من در هیچ رسانه یی و در فضای رسمی اجرا نداشته ام و از فضای اجرا کمی فاصله گرفته ام. شاید حتی این روزها مایلم که مرا بیشتر به عنوان یک بازیگر بشناسند تا مجری، ولی تفاوتی که وجود دارد این است که در فضای اجرا سعی می کنیم که به یک فضای رئال با موضوعات حقیقی، به اسم، صدا و شخصیت حقیقی خودمان دست پیدا کنیم که در راستای رسیدن به ماموریتی است که در اجرا داریم یعنی من با اسم خودم، با صوت، صدا و حتی لحن خودم و با باورها، دانش، اعتقاد و تجربه خودم وارد موضوعات می شوم.

به مسائل نگاه می کنم و نگاه خودم را حتما اضافه می کنم: نگاهی که برنامه تعیین می کند تا به مخاطبم منتقل کنم ولی در دنیای بازیگری من در پوست آدم دیگری زندگی می کنم. بنابراین از زاویه او به موضوع نگاه می کنم و عکس العمل هایم عکس العمل های او است. بازیگری در تئاتر هم تفاوت های ویژه یی دارد تا بازیگری برای دوربین چه در سینما و چه در تلویزیون. بنابراین به نظرم اینجا تجربه متنوع تر، غنی تر و پیچیده تری است. اجرا هم به نظر می رسد که کار سهلی است اما وقتی در موقعیتش قرار می گیری متوجه می شوی برقراری ارتباط با مخاطبی که او را نمی بینی و نمی شناسی چه جزییات ویژه یی دارد. تو از مختصات فیزیکی او، نگاهش، واکنشش، اخم یا خنده اش چیزی نمی دانی ولی در فرصتی کوتاه باید با او ارتباط برقرار کنی و پیامت را به او منتقل کنی.

اگر فرصت کار در همه مدیوم ها را داشته باشید کدام مدیوم را برای کار انتخاب می کنید؟

اگر بین بازیگری و اجرا بخواهم انتخاب کنم بازیگری را ترجیح می دهم. اگر قرار باشد راجع به رسانه آن یا به قول شما مدیوم آن حرف بزنیم هر کدام از اینها جذابیت هایی دارند یعنی بازیگری روی صحنه برای مخاطبی که همان لحظه تو را می بیند جذابیت هایی دارد و بازیگری برای دوربین جذابیت های دیگری. هردوی آنها را دوست دارم و فکر نمی کنم باید برای آنها به انتخابی برسم. دلم نمی خواهد انتخاب کنم و می خواهم هردو را تجربه کنم.

اگر احتمال حضوری دوباره در تلویزیون را داشته باشید به این رسانه برمی گردید؟

با توجه به این مساله که من با تلویزیون شروع کردم اگر پیشنهاد خوبی وجود داشته باشد و شرایط آن برنامه مناسب و سطح کیفی خوبی داشته باشد چراکه نه دوست دارم حضور داشته باشم البته این شرایط به راحتی اتفاق نمی افتد.

مایرا: چرا فکر میکنی میخوام از دستت خلاص شم؟ من فکر می کردم تو دیگه بخوای مستقل شی.
تونی: چرا؟
مایرا: خوب این واسه جوونا طبیعه که بعد از یه سنی بخوان مستقل زندگی کنن.
تونی: پس نتیجه میگیریم ظاهرا من طبیعی نیستم.
مایرا : طبیعی نبودن برای تو آسونتره.
تونی: نبود منم برای تو آسونتره.