با اینکه نمایش سنگینی بود بسیار دوستش می داشتم. البته نقطه قوت اصلی تیاتر متن و نمایشنامه آن بود که حاصل چیره دستی دیوید آیوز است. سه متن به ظاهر نامرتبط ولی در یک راستا و بسیار حرفه ای و شسته رفته که به جای آنکه تماشاگر را سردرگم و ناراضی کند، مسحور خود می کند. در مورد بازی ها نکته ای که اذیت می کرد ناهمگون بودن سطح بازی ها بود. بازی علیرضادست افکن، آرمان کلهری، شقایق حمزه لو و امید ضیاالدینی کاملا حرفه ای و دلچسب بود ولی بازی سایر بازیگران زیرپوستی نمی نمود و به دل نمی نشست. جز این، بازی های سایه ای خیلی خوب طراحی شده بود و در دل کار درآمده بود. نکته منفی دیگر کج سلیقگی در گریم بود. مثلا جالب تر می نمود اگر تروتسکی واقعا ماکتی از تبر در پشت سرش کار می شد. چندان هم دشوار نبود. از آن ساده تر، می دانیم تروتسکی معمولا عینکی است ولی بازیگر عینک نداشت. این دیگر ساده ترین تغییری بود که می شد در گریم داد. تماشای این نمایش را به همه توصیه می کنم.