به نظر من یک شروع خوب بود. حتی اگه اصغر آقا فرهادی عزیز سرمشق کرده باشه. سیاه و سفید بودن فیلم عالی بود. چیزی که شاید بتوان گفت ماهیت دنیای ما است. یعتی زندگی های پرزرق وبرق و رنگ هایی که فقط ظاهرشون رنگه.درست مثل لباس هایی که روزگاری از رنگ های طبیعت رنگ می گرفتند(الان تو موزه اقوام میشه دیدشون!) اما حالا از علم شیمی.قرمزشان مثلا قرمز است, سفیدشان مثلا سفید است, ..یک رنگیشان مثلا یک رنگی,لبخندشان مثلا لبخند... و زندگی مشترکشان مثلا زندگی مشترک..رنگی وجود ندارد....سیاه و سفید است هر چه هست...سیاه و سفید بودن گسیختگی زندگی های امروز به اصطلاح خانواده های جدید ما را خیلی قشنگ تر می تواند فریاد بزند....و کنار برف...کمتر چیزی مثل عصر یک روز برفی(مرحوم برف منظورمه!!!)و تاریکی شبهای زمستان تنهایی را تعین می دهد.سرما و برف و سیه و سفید بودن نماد سرمای کانون خانوده های ما است. اما خیانت...خیانتی که خیلی ساده از این دهان کوچکی که احتمالا سابق بر این حرفای خیلی قشنگ قشنگ به همسر می زده اعتراف می شود و بعد چه؟....ببخش مرا....14 سال زندگی ما اشرف های مخلوقات اینطوری به لجن کشیده می شود...همانطور که برف روی کاج می تواند با یک وزش فرو افتد و نیست و نابود شود...چه کشکی؟چه برفی؟و اما اینکه ضمن به تصویر کشیدن بطن آنچه که رخ داده است به آنچه که بعد خیانت رخ می دهد پرداخته می شود.چیزی که حداقل من سراپا تقصیر کمتر دیده ام.. تکلیف چیست؟ شاید بازگشت به سوی آس و پاسی و بازیگوشی و دست و پا چلفتی و غریبی برای شروعی دیگر(شاید کلمه Zany انگلیسی خوب باشد اینجا) که هیچ زرق و برقی ندارد اما صاف است. حواسش به او هست که می گوید دوست ندارد هر کسی بتواند به داخل خانه اش سرک بکشد. صدای قلبش را می شد شنید که شیدا شده است و بی قرار.جوانک نماد بازگشت به خویشتن است.بازگشت به اصل.ریشه گرفتاری ظاهرا در ان سبک زندگی و دوست داشتن است که ظاهر دارد اما این قطار عشق سخت توخالی می رود..خوب بود این فیلم.هم ساده و هم پرمحتوی. آنقدر که بنده بی سواد هم دوست دارم هی!! درباره اش بگم.یه کم شخصیت های دختر و پسری که دوست بودند و دخترواسطه خیانت جای کار داشت و می توانستند بیشتر ما را با خود همراه کنند...مرسی آقای معادی/