فضای سرد و محزون عامدانه شکل گرفته...فیلم میخواد تاثیرات یک فاجعه درون خانوادکی و اثرات چندگانه ای که بر افراد درگیر میذاره رو به تصویر بکشه و بسیار واقع گرایانه اینکار رو میکنه و بعنوان یه فیلم اول خوب بود...شروع با قتل اتفاقی برادر بود و انتها هم رویارویی پسر و عمو....طبعا بخاطر تلخی شدید ماجرا نمیتونه فیلم دوست داشتنی باشه اما نشانه بدی فیلم نیس

ابد و یک روز روال عادی زندگی اون ادمها رو نشون میداد...ممکنه برای بعضی بیننده ها فضا غم انکیز باشه...اما خودشون به دردسرهای برادر معتاد و خواهر وسواسی و مادر مریض و....عادت کردند...بدترین چیزها هم وقتی شامل عادت بشن از سختیشون شدیدا کم میشه....مشکلات اونها بهیچ وجه با برادر کشی و مرگ پدر و شوهر و...قابل قیاس نیست....اون هم روزهای بعد از فاجعه....همین دو خانواده وقتی چند سال بگذره و عادت کنن دیگه انقدر تلخ نخواهد بود....بهرحال اتفاق نادری که در ابد افتاد در فیلمهای بعدی خود روستایی هم رخ نخواهد داد و بویژه در چنین فیلمهایی .....خیابان چهل ویکم حتی اگه توسط بهترین کارگردان های دنیا هم ساخته بشه باز هم شدیدا تلخ خواهد بود و تماشاش سخت و نهایتا فقط یکبار میشه دیدش حتی اگر مثل من معتقد باشی که فیلم خوبی هست...تو سینمای اروپا و حتی امریکا فیلمهای مشابهی ساخته شده که اونها هم در عین ارزشمند بودن جذاب نیستند

فرمایش شما متین.
مشکل من با فضای غمگین یا کیس خاص مظرح شده در فیلم نیست. اتفاقا به نظرم موضوع جذابی برای فیلم انتخاب شده ولی چنین موضوع جذابی با شخصیت پردازی ضعیف و پایان گنگ نسبت به سرنوشت قاتل کاملاً حیف و حروم شده.