کنسرت، دو بخش داشت که هر کدام دارای 6 قطعه بود؛ بخشِ نخست قطعه های کلاسیک و بخشِ دوم موسیقی فیلم. اجرای قطعه های کلاسیک عالی بود اما در بخشِ موسیقی فیلم، بر پرده ی بزرگی که روی سِن (پشتِ نوازندگان) قرار داشت، کلیپی از همان فیلمی که ارکستر شریف، مشغول نواختنِ موزیکِ متنش بود نمایش داده می شد که افزون بر یکسان نبودنِ کیفیتِ کلیپ ها، سببِ حواس پرتی تماشاگرها از خودِ ارکستر می شد.
از دیدِ من، اگر به جای کلیپ، تنها پوستر یا عکسی از فیلم نمایش داده می شد بس بود.