خـــــــــلاقیـــــــــــــــــــــت به تمام معنی؛
اپیزودهایی در مورد مرگ و نابودی کودکان و نسل بعد...
به به که چه نمایشی بود و ای وای که چه تماشاگرانی بودند، ای وای?


راجع به نمایش چیزی نمی نویسم چون معجونی خلاقانه بود از تلاش و هوش و تمرین و صداقت، پر از نکات ریزو درشت اجتماعی _ سیاسی که به ساده ترین شکل ممکن مخاطبش رو با خود همراه و به تفکر وادار میکرد، که البته این سادگی ظاهر،همیشه پاشنه آشیل این نوع نمایشهاست چون باعث میشه تماشاگر نمایشهای آزاد که به جیغ و دست و هورا عادت دارند و برای فهم صحنه نیازی به تمرکز ندارند هم پاشون به سالنهای شریف نمایشهای عمیقتر و مفهومی باز بشه و با عدم درک اتمسفر این سالنها فضا رو بسوی ابتذال و زجر تماشاگر عادی ... دیدن ادامه ›› پیش ببرند،
پنجشنبه عصر میهمان سالن مولوی بودیم برای تماشایه تاکسیدرمی که بلطف دوستان برای دیدارش تشویق و محیا شده بودیم، متاسفانه بین تماشاگران محترم فردی بدون بلیت به مسئولین مراجعه کرد و با معرفی کردن خود بنام آشنای آقای (احمدی) اذن ورود و نشستن در بهترین نقطه وسط سالن را گرفت، این فرد احتمالا دچار بیماری روحی یا ضعف اعصاب یا مصرف بیش از اندازه مواد نیرو زای غیرمجاز بود که از ثانیه اول نمایش بصورت قهقهه در تمام لحظات درام یا عادی نمایش با بلندترین صدا تمرکز تماشاگر و بازیگران را بر باد فنا میداد بدون لحظه ای وقفه یا استراحت! این موضوع تا جایی ادامه پیدا کرد که چند نفر سالن را ترک کردند و بنده و همسرم که در جای دوری نشسته بودیم و این امکان را نداشتیم مجبور به تذکر با صدای بلند به ایشان شدیم که اتفاقا موثر هم واقع شد و همین فرد بیمار یا ناراحت به ظاهر غیر قابل کنترل با چند غر غر تا آخر نمایش توانست خود را کنترل کرده و از آن پس آرامش به سالن برگشت اما وا عجبا که از این لحظه به بعد در اتفاقی عجیب جماعت منفعل و همیشه سازگار بسمت ما هجوم آوردند و بنده و همسرم رو مورد کم لطفی و توهین و فحش قرار دادند و این وضعیت تا بیرون از سالن هم ادامه داشت و نزدیک بود در حیاط مولوی کار به زدو خورد فیزیکی هم بِکشد!!! من از صمیم قلب ناراحتم که همسرم با کلمه ای زشت مورد خطاب قرار گرفت که لایق پدرو مادر گوینده نادان آن کلام بود و و و
این نمایش در مورد جنگ البته با پیامی ضد جنگ است آن هم از طرف بچه های خوزستان کسانی که با گوشت و پوست خود جنگ را حس کرده و میکنند اما با اتفاقات اینروزها میبینیم که نتنها منفعل و ایستا نیستند بلکه بسیار تلاشمند و آگاه در حال مبارزه و انتقال پیامِ کنار نیامدن با ظلم و جور حاکمان بی رحم هستند، ای کاش کمی عمیقتر میفهمیدمیشان.
در مقابل انفعال از منظر روانشناسی ما با تهاجم یعنی زیاده روی در موضوعی مواجه هستیم و حد میان این دو رفتار (انفعال و تهاجم) چیزی است که از آن به عنوان صراحت و قاطعیت یا Assertiveness و گاهی جرئت ورزی یاد می‌کنند، برای من جالب است که اکثریت تماشاگران برای حل معضل بزرگی که تمرکز و فرصت استفاده از نمایشی را که برایش هزینه مادی و زمانی در اخر هفته خود کرده بودند راه انفعال را درپیش گرفته و سکوت کرده یا درگوشی پچ پچ میکردند ولی وقتی کسی صراحت و قاطعیت نشان میدهد و در جهت رفع مشکل بر می آید بجای تشکر از وی با فرد مزاحم همراه شده و حالت تهاجمی را، در جهتی که منفعت ایشان را تامین کرده بکار می گیرند؟!
تجربه اخیر بمن ثابت کرد تا اکثریت جاهل که صلاح خود را نمیدانند و تابع احساسات لحظه ای عوام فریبانه هستند و اقلیت (خاموش یا مصلحت اندیش خودخواه) در جامعه ما بدون تفکر و عظم تغییر حضور دارند، وضعیت همین است و بس و هرکس ناراحت است باید دق کند یا بار مهاجرت ببندد چون تا ندانیم علت خودمانیم هرگز نمیتوانیم اتفاق مثبتی رقم بزنیم.