هرچه فکر میکنم به نتیجه نمیرسم که ترن  تئاتر متوسط یا خوبى بود ، چرا که لحظه هاى  خوب و بد را در این تئاتر میتوان یافت .  به نظر من هیچ لزومى براى وجود شخصیت نویسنده وجود نداشت بجز آخر نمایش که اجبار به  نگفتن داستان یک شهید را بیان میکند . در سراسر نمایش لحظات کلیشه اى و شعار مستقیم وجود دارد در حالیکه نمایش به اندازه کافى گویا هست که لزومى به گفتمان مستقیم نباشد و تماشاگر مفهوم اصلى را دریافت کند . در اپیزود جانباز با بازى امیر جعفرى برخورد مرد در پاسخ به درخواست کمک جانباز بسیار اغراق آمیز و غیرقابل باور بود . تکلیف تماشاگر با شخصیت حاج آقا روشن نیست و او خاکسترى معرفى میشود. دیالوگهاى مهدى صباغى و وحید آقاپور در اپیزود رستوران زائد و ضعیفترین بخش نمایش است و اپیزودهاى شهید اول ( غلام رضا ) با بازى فوق العاده على سلیمانى و اپیزود الهام کردا و فرزین صابونى بسیار تأثیرگذار بودند. 
در مجموع جزو کارهاى قابل قبول این روزها به شمار میرود که شما را راضى میکند ولى براى نیما دهقان نسبت به خاموشى دریا و خنکاى ختم خاطره پیشرفت محسوب نمیگردد.