درود. فیلم زیبایی ست به شرط این که با حوصله و اعصاب راحت روی صندلی بشینید و ذهن تون رو برای دغدغه های فلسفی کارگردان باز بذارید. جدای از تمام بازی های فلسفی و سوال هایی که دایم تو فیلم مطرح میشه در مورد بودن یا نبودن، زندگی یا مرگ و جبر یا اختیار، من نمادهای دیگری رو هم دوست داشتم. گلخانه ای دراندرونی ترین جای خانه برای این که هر وقت به بن بست می رسیم از ذخیره اونجا خرج اون همه خالی بیروح فضای زندگی بکنیم. گلخونه ای که میتونه دراعماق وجود هر کسی باشه.
یه قسمتهایی از فیلم هم انگار داریم تئاتر میبینیم رو پرده. بازیگرا حس صحنه میگیرن یهویی :)