بشر همواره در رنج است
از دید من جنایت و مکافات انتخاب هوشمندانه ای از سمت ثروتی بوده است تا برای نمایش تفکر خود در مورد رنج بشری یک گام فراتر برود. در صحنه ای که ثروتی به تصویر می کشد علیرغم تمرکزی که روی شخصیت و رنج راسکلنیکف وجود دارد، همه کاراکترها رنج می کشند. نمایش نشان می دهد رنج بردن یا مکافات الزاما نیازی به جنایت عینی ندارد. فقر، ثروت، مذهب، بی مذهبی، قانون و ... همه یا مولد رنج هستند یا توجیه کننده مکافات. بازی های درخشان و طراحی صحنه هوشمندانه که نه تنها روان راسکلنیکف را فضاسازی می کند بلکه اتفاقات دیگر نمایش را هم در لایه های مختلف جانمایی می کند دلچسب هستند. از اینها که بگذریم فاصله ای که نمایش خصوصا در جمع بندی از تفکر مولف رمان می گیرد برای کسی که رمان را خوانده جای نقد باقی می گذارد. شاید اگر قسمت هایی از داستان در ابتدا در قالب یک گفتگو روایت می شد مجال بیشتری برای نزدیک شدن به اصل رمان فراهم می آورد. هرچند این احتمال وجود دارد که رمان تنها بستری برای بیان دیدگاه شخص کارگردان بوده باشد.