درود
این نمایش جدای از تمام نقاط قوتی که دوستان اشاره کرده اند، به چشم من یک پازل بود که تکه های قشنگی داشت (به دلیل نکات طنز و یا دیالوگ های خوب) اما وقتی این تکه ها کنار هم گذاشته میشن، کماکان مرز بین تکه ها مشخصه و تصویر یک دست و شفافی رو ارائه نمیکنه. در مورد نحوه گویش بازیگر نقش رابینسون و اون تکرار کلمات، باید بگم که خیلی من رو یاد سیامک صفری مینداخت.
اگر دیالوگ آخر و بحث تنهایی رو بخوایم به عنوان یه مفهوم اصلی در نظر بگیریم، غیر از همون دیالوگ آخر، تلاش چندانی برای القای این مفهوم در طول نمایش انجام نشد.