از میان انبوهی از اتفاقات ریز و درشت روی صحنه که زمانی برای پرداختن به آنها نبود و قوام نیامدند و ناتمام ماندند، من دست خالی بیرون آمدم. چیزی دستم را نگرفت و اصلا نفهمیدم کدام قسمت داستان قرار بود یقه تماشاگر را بگیرد. آدم ها شبیه نقش شان نبودند و ارتباط برقرار کردن با این کاراکترها سخت بود. تغییر مودها، عصبانیت ها، خوشحالی، به نظرم منطق رفتاری نداشتند، یعنی من باور نمیکردم. نمیخواهم وارد جزئیات بشوم ولی یک جمله همیشگی دراین موارد دارم که وسواس کارگردان است. این وسواس باید باشد از انتخاب بازیگر تا المان های روی صحنه - مثلا چایی ای که قراراست دقیقه 50 نوشیده شود نباید از مدت ها قبل زیر تخت دیده شود.
سپاس از زحمت همه دوستان