جشنواره فیلم فجر: به دنیا آمدن
اولین فیلمی که در جشنواره امسال دیدم "به دنیا آمدن" محسن عبدالوهاب با باز ی درخشان الهام کردا و هدایت هاشمی بود. زن و شوهر میانسالی از نسل دهه پنجاه و یا شصت که برای نگه داشتن یا سقط کردن بچه دو ماهه شان با هم درگیرند. دغدغه بچه دار شدن ویا نشدن در جامعه ای با تناقض ها و مشکلات اجتماعی و روانی بیشمار که آدم را شدیدا در این اتخاب دودل و با وسواس می کند. تقابل دیدگاه زن و مرد که از دو پایگاه اتصادی و اجتماعی متفاوت می آیند .تقابلی نه چندان آرام. الهام کردا بازیگر توانمند تئاتر و سینما در قالب مادری که ریشه های سنتی و مذهبی خانواده را به همراه دارد و هدایت هاشمی که به کنش عقلانی را ریشه تصمیم گیری هایش دارد. کارگردانی عالی، فیلم برداری مناسب و بازی های درخشان بازیگران مجموعه به همراه یک روایت خیلی خیلی قابل لمس و صمیمی فیلم را بسیار دلنشن ساخته است. تحلیل های هر دو طرف از شرایطی که درون آن قرار گرفته اند و عدم جانبداری کارگردان از یک طرف، مسیر فیلم را خواستنی تر پیش می برد و زیبا تر داستان را روایت می کند. به نحوی که خودتان را اگر جای یکی از شخصیت های فیلم قرار دهید احتمالا همان تصمیم را خواهید گرفت . به نظر من نقطه قوت روایت و کارگردانی این فیلم می باشد. انتخاب شهر یزد برای خانواده الهام کردا با توجه به ریشه های مذهبی و سنتی این شهر وگریز به آن در مقابل انتخاب تهران و تمام دغدغه های ریز و درشتش که انسان را هر لحظه در برابر این سوال قرار می دهد که " آیا می توان شخصی دیگر را به این جهان خشن ، بی رحم و پر تناقض اضافه کرد" برای هدایت هاشمی بسیار دقیق و دلنشین درآمده است. تقابل دیدگاه " هر آن کس که دندان دهد نان دهد" با "عقل حسابگر گم شده در کلان شهر" بسیار ملموس و حقیقی بازی شده است.همچنین طرح یکی دو مساله دردناک در حاشیه فیلم، هم از یک سو بسیار دردناک شده است و از سو ی دیگر با طرح آن به موضوع اصلی فیلم کمک می کند. مجوز ندادن به گروه تئاتر ، حذف و سانسور یکی از شخصیت های اصلی نمایشنامه و اعطای مجوز برای یک نمایش بی محتوا و ریتمیک دیگر،هم خنده را بر لب جاری می کند و هم بغض را در گلو می فشارد. شخصیت "دوست کافه دار" هدایت هاشمی هم بسیار زیبا از کار درامده است. کارکتری ... دیدن ادامه ›› آرام، کول! بیخیال ! که هم بادرامد ناچیز و اندک زندگی سپری می کند و هم علایق خودش را دنبال می کند بی هیچگونه قضاوت و جانبداری به کل داستان حال و هوای خاصی داده است. آدمی که کتاب می خواند،کتاب می نویسد و می گوید: بی خیال استاد ! سخت می گیرد جهان بر مردمان سخت گیر! و آنگاه که قافیه برایش تنگ می اید به اسانی یک اب خوردن همه دار و ندارش را بر میدارد و سوار یک وانت می کند و از قصه بیرون می رود بی دغدغه فردا که هر آن کس که دندان دهد نان دهد!!!در مجموع شما با فیلمی صمیمی،واقعی و خوش ساخت روبرو هستید. هر چند فیلم دیدن و فیلم دوست داشتن بسیار شخصی و سلیقه ای می باشد ولی توصیه می کنم این فیلم را تماشا کنید.