«به همین راحتی، به همین ناگواری»

در دنیای امروز، علم و تکنولوژی به کمک انسان آمده است تا امنیت او را تضمین نماید؛ در وقت و انرژی اش صرفه جویی کند و به رفاه حالش بیافزاید. اکنون جوامع توسعه یافته با کمترین تهدید از سوی عوامل طبیعی روبرو هستند. توسعه یافتگی مسیری ست که هرچه بیشتر در آن پیش رفت، از میزان ریسک های غیرسیستماتیک زندگیِ افراد در معنای عام کاسته می شود. در این میان فناوری های نوین درصد خطا را به حداقل رسانده به مثابه کاتالیزورهایی، به تناسب افزایش ِ نقش آفرینی و کارآیی صنعت، وابستگی بیشتر جوامع به تکنولوژی را منجر شده اند. در چنین جهانی دیگر زنان ترسی از بارداری و زایمان های کُشنده ندارند؛ طاعون و جنگ نیست که مردانِ خانواده را از بین ببرد و فلج اطفال و وبا فرزندان را از آغوش والدین جدا نمی کنتد. خانه های امروز مقاوم در برابر زلزله ساخته می شوند و کمتر عاملی می توان تصور نمود که تمدنی را نابود سازد.
امروزه انسان -مجهز به انواع فناوری- در عصر ارتباطات به سر می برد. در روزگاری که مفاهیم 'زمان' و 'مکان' دچار دگرگونی شده اند، 'ارتباط' اشکال جدیدی به خود گرفته و به فراخور افزایش امکانات تماس، پدیدۀ 'انتقال' با حداکثر سرعت و سهولت اجتناب ناپذیر و غیرقابل کنترل است. او اینک، مورد هدف و در معرض بارش داده هاست. بارشی که گزینه های فراوان، متنوع و متضادی از 'انتخاب' را پیش روی او گذاشته است و همین امر بر سرگشتگی او افزوده و ناتوانی ِ روزافزون اش در خودکنترلی را باعث گردیده است. در این وانفسا فردیت رنگ می بازد و شاهد گسست هویت، انزوای واحدهای ... دیدن ادامه ›› انسانی، تعارض در هنجارها و آسیب های روانی بسیاری هستیم که حاصل رسوخ تکنولوژی در شخصی ترین و کوچکترین ابعاد زندگی بدون آموزش های لازم است.

رضا بهاروند درکسوت کارگردانی توجه اش را به رکن اصلی هر جامعه ای معطوف ساخته است.
وقت ناهار خانوادۀ معاصری را به نمایش می گذارد که مبتلا به توسعه زدگی ست. خانواده ای که سقف سلامت و امنیتش در حال ریزش است و اعضای آن مسئولیت خود در قبال حفاظت از آن را نادیده گرفته اند.
به نظر من او به نحو مطبوعی توانسته است مضامین موردنظرش را منتقل نماید و به هدفش نائل آید.

ضمن سپاس از خالقان این اثر، به دوستان پیشنهاد می کنم به تماشایش بنشینند.