یک سال از دژاوو و حلقۀ مفقودۀ بوریس بوریس می گذرد. نمایشی که هنوز طعم تکرارنشدنی و ویژه اش بر زبانم جاری ست و با گذشت این مدت یادآوری اش همچنان به قایق هریس پرتابم می کند و بانگ تیلی فولایش در گوشم می پیچد طوریکه "انگار همۀ اینها رو قبلاً هم دیده ام". امیدوارم خرداد امسال نیز عیدی خود را از دست استاد بگیریم بخصوص که منقش به امضای کاموی کبیرست.

این حقیقت است که تئاتر طول عمر می آورد چراکه ارمغان هر نمایش، چرخۀ کاملی از فرآیند دم و سپس بازدم در اتمسفر احساسات و تجارب و تأملات یک زندگی به طول یک عمر است. بی آنکه از تک تک ما اسم ببرد به چشمانمان زل می زند و گذشته مان را به وسط دایره می ریزد. بی آنکه بداند چه در سر داریم خبر از آینده مان می دهد. داعیه اش همزیستی شرافتمندانه است و افق های جدید به رویمان می گشاید. جای زخم هایمان را نوازش می کند، می بوسد و جراحتها را پانسمان می کند. مهربانترین آمر و ناهی ست و در همه کردارش صبوری.

به این بهانه تشکر و قدردانی می کنم از گروه همیاری و همۀ عوامل تیوال عزیز که در سال جدید بطور مضاعف و چشمگیری در تعامل با هنرمندان، گروه ها و تماشاخانه های مختلف همت گمارده و چنین خوان الوانی برای کاربران گسترانیده اند. تا باد چنین بادا...