خوشحالم که در اولین روزهای اجرا این کار رو تماشا کردم...
ترانه های قدیمی برای من فقط و فقط گویای تنهایی آدما بود...تنهایی ای که همه ی ما تجربش کردیم، همونطور که حال بد علی سرابی رو وقتی بهمون نسبت داد حس کردیم.
ترانه های قدیمی آدمای متفاوت با دردی مشترک رو بهمون نشون میده...دردی که نه فقط درد اون آدما که همراه همه ی ماست...
دیشب ترانه های قدیمی برای من شروع شد اما هنوز سلطان، وارتان، گلی جوراب مردونه،بدی و شقایق...همینطور بگیر بیا تا آخر(!) با من هستن...حرفاشون، خنده های اول هر قطعه و گریه های آخرش از ذهنم بیرون نرفته...شاید به مرور زمان اینا از یادم بره اما حسی که از ترانه های قدیمی استاد رحمانیان گرفتم رو هیچ وقت از دست نمیدم.