«نمایشی برای شنیدن»
وقتی بعد از دیدن نمایشی تا چندین ساعت سوالی در ذهن تو میماند و مغزت را زیر و رو میکند برای یافتن جوابی که مال توست،یعنی نمایش کار خود را کرده است..سوال را ساخته.تلنگر را زده و ذهنت را به موضوعی که تا قبل خبر از وجودش نداشتی مشغول کرده است.
تا اینجای کار همه چیز درست است، اما چه چیزی باعث میشود «روزهای بی باران »در آخر به عنوان یک نمایش تمام و کمال در خاطره باقی نماند؟
جواب این سوال ترکیبی است جاهای خالی ای که در جزییات مختلف کار به چشم می آید.جای خالی اکسسوار مناسب در صحنه(اگر قبول کنیم هر صحنه ی خالی ای خوب نیست)،جای خالی موسیقی ای که بتواند فضای های خالی را در گوش پر کند و از کسالت دیالوگ های پشت هم بکاهد(اگر قبول کنیم نمایشی از موسیقی بی نیاز است که مخاطب متوجه نبود آن نشود)، جای خالی میزانسنی با خلاقیت و هیجان بیشتر تا نگاه را در صحنه به چرخش در بیاورد(اگر قبول کنیم هنر نمایش تنها روخوانی از متن خوب نیست) ، جای خالی حرکات طراحی شده برای بازیگران توانای نمایش که الحق با توجه به دست خالی آنها برای اجرا خوب از پس نقش ها برآمدند و جای خالی «سجاد افشاریان» ی که تکرار صدسال پیش از تنهایی ما و اسکارلت دهه60 نباشد. (اگر قبول کنیم تکرار یه نقش ،هرچقدر هم دوست داشتنی،از جذابیت آن در خاطر مخاطب کم میکند)
.
.
و کاش این ترکیب از جاهای خالی باعث نشود که از خود بپرسیم اگر این کار از رادیو پخش میشد،دوست داشتنی تر نبود؟