میشود یقه ی «خشم و هیاهو» را گرفت، چسباندش سینه دیوار و به خاطر تمام چیزهایی که نداشت بر سرش فریاد کشید، میشود اشکال های منطقی داستان را بر سرش کوبید و به خاطر شخصیت پردازی نه چندان قوی «حنا سحر خیزاان» ببخشید «حنا سر فراز» مسخره اش کرد، میشود به خاطر اصرار متناقضش بر حفظ اصل داستان و سعی بر منطبق نبودن دقیق فیلمنامه و اصل ماجرا بر او خورده گرفت، میشود به خاطر معمولی بودنش نادیده اش گرفت،میشود به خاطر وجود بی مورد شخصیت هایی مثل بهزاد و رضا کولغانی زیر سوالش برد، میشود به خاطر این چندین گام عقب تر بودن از استعداد واقعی هومن سیدی بازخواستش کرد...میشود...
.
اما فراتر از همه اینها میشود برای جسارت « خشم و هیاهو» ایستاد و دست زد. میشود به خاطر ایفای یکی از مهم ترین نقش های سینما در جامعه که همان ترویج آگاهی ست قدردانش بود..میشود به خاطر گفتن داستان تکرار شده ی شهلا چند دقیقه سکوت کرد.