عجیب‌تر اینه که متوجه باشی چی مساله نیست ولی نفهمی چی مساله هست

بودن از ارزش وجود می‌گوید با نگاهی به داستان قهرمانان. از تلاشی که -هرچند گاهی بیهوده- برای زندگی صورت می‌گیرد. سنگی که بارها به بالای صخره می‌رود، انتقامی که برای مرگ پدر از دست رفته گرفته می‌شود، وزنه ای که بارها به بالای سر می‌رود، جسدی مُثله که قطعه قطعه جمع می‌شود، نقشی که در صحنه بازی می‌شود.
بودن نمایشی است منسجم که متنی قابل اعتنا را با اجرایی کم نقص به توان بازیگران خلاقش به صحنه می‌برد. از عناصر موجود(نور، دکور، میزانسن، فضا...) به خوبی برای بیان داستانش استفاده می‌کند. رپ می‌کند، لحن عوض می‌کند، می‌خنداند، می‌گرایند و در یک کلام حرکت می‌کند و می غلتد و در این تلاطم مخاطب را به قلاب کشیده و همراه خود می‌برد. هرچند تعامل با تماشاچی و طرح پرسش از تماشاگران (همچون دریم لند) باعث گسستگی ارتباط مخاطب با داستان شده و کمکی زیادی نیز به جذابیت نمایش نمی‌کند اما نمایش همچنان با ریتمی قابل قبول و به دور از کم فروشی و به شکلی دست یافتنی خالی از تفرعن نمایشی تا به انتها جذاب پیش می‌رود.

پ.ن: اجرا بدون تاخیر شروع و بدون رورانس تمام شد جالب بود که برای اولین بار دلم میخواست انتهای نمایش بایستم و عوامل نمایش را تشویق کنم.