درود ... یک نمایش خوب که در یک فضای خوبتر اجرا میشود ... دوست داشتم شیوه روایی داستان را .. بازی ها را ... دکور تخته سیاهی که تمام روزگار ماست ... نمایشنامه را ... دوست داشتم موسیقی فرشاد فزونی را ... پیر شدن فرزین صابونی را ،که مرا یاد کتاب "صد سال تنهایی " می انداخت ... چطور این مرد بدون تغییر گریم و لباس توانست در ذهن منِ تماشاگر فرسوده شود ...
انتهای نمایش با خودم میگفتم "دردی ناگفته در بستر زمان ، بی خواب می غلتد ، نه مجال زیستن می دهد و نه رخصت مُردن...ا "
سپاس فراوان